Coś się kończy, coś się zaczyna

Po ponad dwóch latach zakończyłem swoją przygodę z Forum Młodej Lewicy. Myślę ,że okoliczności tego rozstania zasługują na parę słów wyjaśnienia.

 

Nie miałem swego udziału w założeniu portalu, dołączyłem do niego po paru miesiącach. Jako jedyna osoba z doskoku zaangażowałem się na stałe. Pozostali przychodzili i odchodzili. Sporą część kontentu zawdzięczaliśmy gościnnym przedrukom (wiem, to określenie nie na miejscu w przypadku mediów internetowych). Trzon portalu stanowiły de facto trzy osoby.
 

W ostatnim okresie ilość publikacji poszczególnych członków redakcji stała się skrajnie asymetryczna. Zdecydowana większość wpisów wychodziła spod mojej klawiatury, co przynajmniej w moim odczuciu kłóciło się z ogólną ideą. Forum w nazwie portalu powinno zobowiązywać do czegoś więcej.

 

Rzecz jasna, nigdy nie chodziło o uczynienie z FML przedsięwzięcia na dużą skalę. Nasze plany tego nie przewidywały, nasze możliwości na to nie pozwalały. Ot, wystarczyło coś w rodzaju platformy blogerskiej (forma przekładańca). Działanie w takiej formule nie wymaga dużej liczby autorów. Ale tylko pod warunkiem, że większość z nich publikuje teksty częściej niż od wielkiego dzwonu.

 

Cóż, niejeden niszowy portal spotkał podobny los. Żadne to więc specjalne zaskoczenie, a co za tym idzie - powód do żalu. Znajduję ogromną wdzięczność wobec wszystkich, z którymi przyszło mi współtworzyć FML. Przez pewien czas udawało się nam robić rzeczy trzymające wysoki poziom i zasługujące na uwagę (jakkolwiek nieskromnie to brzmi).

 

Zaproponowałem rozwiązanie portalu, na co redakcyjni towarzysze nie przystali. Szanuję ich decyzję. A rozumiem ją tym bardziej, że sam przywiązałem się do szyldu FML. Chciałbym jednak, aby poza szyldem istniało coś więcej.

 

Co dalej? Na pewno nie zrezygnuję z pisania, chociażby na tym blogu. W kręgu mojego zainteresowania są też wszelkie nowe projekty (np. w oparciu o podobną formułę jak FML, tyle że działające w praktyce). Aczkolwiek póki co zdaję się w tym względzie na inicjatywę i motywację innych osób. Szkoda mi czasu na zajmowanie się krzesłowo-kanapowymi niewypałami.

 

Przestrzeń dla rozwoju niezależnych lewicowych mediów i blogów wciąż  pozostaje nie w pełni zagospodarowana. Wierzę, że są ludzie, którzy chcą i potrafią podjąć to wyzwanie.